Rockcolumn: Ronnie Montrose – Little Big Man
De columns zijn verhalen over ‘de mens achter de ‘popster’
Tekst: Tom Wouters
Ronnie Montrose – Little Big Man
Geboren in San Francisco in 1947, maar het grootste deel van zijn jongere jaren doorgebracht in Denver doorgebracht en uiteindelijk op 16-jarige leeftijd weggelopen naar San Francisco om een muzikale carrière na te streven.
Ronnie Montrose was toen al een zeer getalenteerde en technisch zeer veelzijdige gitarist, die in 1969 zijn eerste band begon. En hoewel het geluid van die band niet direct sensationeel was, werden ze gecontracteerd door het Fillmore Records van producer David Rubinson en promotor Bill Graham. Zowel Rubinson als Graham herkende het enorme talent van de kleine en bescheiden man met de gitaar, die vrijwel alles kon spelen, van rock tot blues en jazz. In 1971 regelde producer Rubinson een auditie bij Van Morrison, die een band nodig had om zijn album ‘Tupelo Honey’ op te nemen.
Maar in 1973 richtte Ronnie Montrose zijn eigen band op, simpelweg Montrose genaamd. Het debuutalbum, hoewel geen overdonderend succes, wordt vaak genoemd als “America’s answer to Led Zeppelin” en leverde Ronnie Montrose de titel op van een van de meest invloedrijke gitaristen in de Amerikaanse hardrock.
Er volgden nog drie albums, waarop Montrose de eendimensionale benadering die Warner Bros-producer Ted Templeman had ingevoerd, veranderde in een muzikaal complexer geluid. Na een steeds moeilijker relatie tussen Ronnie en zanger Sammy Hagar, werd de laatste vervangen door zanger Bob James uit Los Angeles. Om hun sound verder uit te breiden en te verrijken, voegde de band ook toetsenist Jim Alcivar toe aan de line-up.
Onder het spraakmakende management van impresario en concertpromotor Bill Graham, bereikte Montrose het hoogtepunt van hun commerciële populariteit van 1975 tot 1977. Graham organiseerde een slopend tourschema door Noord-Amerika, voornamelijk in grote arena- en stadionlocaties, waar Montrose het podium deelde met acts als The Rolling Stones, Kiss, Rush, The Eagles, Journey en Aerosmith.
Na het vertrek van zanger Bob James implodeerde Montrose als groep en dook Ronnie Montrose een jaar later weer op met het sensationele solo instrumentale album ‘Open Fire’. In deze periode werkte de gitarist ook samen met ex-Miles Davis-drummer Tony Williams.
In 1979 vormde Montrose het vervolg van Montrose, Gamma, met de Schotse zanger Davey Pattison, Montrose-buddies Jim Alcivar op keyboards en Denny Carmassi op drums en Glenn Letsch op bas. Gamma had een meer progressieve rocksound dan Montrose en produceerde drie fantastische albums (‘Gamma 1’, ‘Gamma 2’ en ‘Gamma 3′), helaas met bescheiden succes. Gamma’s hoogtepunt was hun versie van Mickey Newbury’s I Wish I Was, met zowel Pattison als Montrose op het hoogtepunt van hun capaciteiten.
Na Gamma bleef Ronnie Montrose actief in de jaren tachtig en negentig, waarbij hij drie solo-albums uitbracht, evenals nog een Montrose-album getiteld ‘Mean’ (1987) en een vierde Gamma-album ‘Gamma 4’ (2000).
Hoewel Ronnie Montrose toerde tot aan zijn dood in 2012, was zijn laatste magnifieke performance te horen op Sammy Hagar’s Leaving The Warmth Of The Womb, van Hagar’s soloalbum ‘Marching To Mars’ uit 1997.
De originele Montrose-bezetting met Hagar, bassist Bill Church en drummer Denny Carmassi begeleidt Ronnie’s gitaar in een performance waarin hij alles uit de kast haalt en nogmaals bewijst wat een immens getalenteerde gitarist deze little big man was.