Review: White Willow – Ignis Fatuus
White Willow – Ignis Fatuus
Format: CD – Vinyl LP – Digital / Label: Karisma Records
Release: 2023
Tekst: Peter Marinus
Hoe hebben we met z’n allen de Noorse band White Willow over het hoofd kunnen zien? De band bracht in totaal negen albums uit en werd slechts door de progliefhebbers in de USA opgemerkt. Een uitnodiging om op het Los Angeles Progfest in 1995 was het resultaat. De band speelde daar in een line-up met Spock’s Beard, Ars Nova en Landbert.
Hun debuutalbum ‘Ignis Fatuus’ werd opgenomen tussen 1992 en 1994 en is nu opnieuw verkrijgbaar. En daar moet elke rechtgeaarde progliefhebber onmiddellijk gebruik van maken want we hebben hier te maken met een subliem album, dat echt niet nogmaals aan onze aandacht mag ontsnappen.
White Willow bestond op dit album uit Jacob Holm-Lupo (gitaar), Jan Tariq Rahman (keyboards, blokfluit, kromhoorn, kantele, sitar, bas, zang), Tiril Mohn (viool, akoestische gitaar), Audun Kjus (dwarsfluit, pipes, bodhran), Sara Trondeal (zang), Eldrid Johansen (zang) en Alexander Engebretsen (akoestische bas).
Het folkgehalte is hoog op dit album. Maar dan heb ik het over folk, die flink vermengd met progrock invloeden. Denk daarbij richting bands als Renaissance of Illusion. Op de momenten dat de prog de overhand krijgt gaat de muziek meer richting bands als King Crimson en Gentle Giant.
White Willow geeft daar een eigen draai aan door hier ook nog elementen vanuit de Noorse volksmuziek aan toe te voegen.
Het album begint met Snowfall. Een sprankelende en dwarrelende mix van folk en prog a la King Crimson. De prachtige samenzang valt hier zeer positief op naast het statige synthesizer en gitaarspel. Lord Of Night begint met donkere folk voorzien van engelachtige zang en fabuleus samenspel van de dwarsfluit en de viool van Tirill Mohn. Dan breekt een grimmig bijtende fuzzgitaar in samen met de enorm logge bas. Ook is er ruimte voor een Noors folk intermezzo waarin ook ruimte is voor de sitar.
Song is een Middeleeuws aandoende melodie met klassieke zang van Kjell Viig, Terje Krognes, Trond Haakensen en Tor Tveite. Na het deinende en folky Ingenting klinkt de ballad The Withering Of The Boughs weer flink King Crimson-achtig. Lines On An Autumnal Evening klinkt statig, mede door de cello van Tov Ramstad. Ook in dit nummer proef je een middeleeuwse sfeer. Dat is ook het geval in Now In These Fairylands. Een nummer met een uitbundig zwierige wending.
De klassieke gitaar van Tirill Mohn bepaalt de sfeer in het intieme Signs waarna het deinende John Dee’s Lament het album afsluit met zowel zwaar grommende en fuzzende bas en gitaar als jazzy gitaarwerk.
Een absoluut meesterwerk! Ik snap nog steeds niet waarom we dit album destijds over het hoofd gezien hebben! Iedere progliefhebber moet dit album direct in huis halen!
Tracks:
01. Snowfall
02. Lord Of Night
03. Song
04. Ingenting
05. The Withering Of The Boughs
06. Lines On An Autumnal Evening
07. Now In These Fairylands
08. Piletreet
09. Till He Arrives
10. Cryptomenysis
11. Signs
12. John Dee’s Lament