Review: Lars Kutschke – While We’re Here
Lars Kutschke – While We’re Here
Format: CD – Digitaal / Label: Timezone Records
Release: 2022
Tekst: Ella-Milou Quist
Nadat Lars Kutschke muziek studeerde in Dresden (zijn woonplaats) en in Rotterdam, begon zijn echte leerschool op de dag dat de Amerikaanse zangeres Sharrie Williams hem ontdekte op een bluesfestival en hem onder haar vleugels nam. Ze bracht hem mee naar Michigan en ging met hem en haar band op toer door de VS. Niet veel later werd Europa daar ook aan toegevoegd. In totaal speelden ze in veertig verschillende landen op festivals en in clubs. Ook ontmoette de Duitse gitarist tijdens die periode grootheden als Buddy Guy, Taj Mahal, Hubert Sumlin, The Holmes Brothers, Lucky Peterson en Joe Bonamassa.
Kutschke ontwikkelde al snel zijn eigen geluid en speelstijl. Dit leidde er zelfs toe dat hij muzikaal leider werd van William’s band en hij meewerkte aan drie van haar albums als co-schrijver en co-producer. Overigens werden deze ook alle drie genomineerd voor the American Blues Music Awards (BMA).
Ook nam hij twee platen op met de Italiaanse jazz organist Alberto Marsico onder de naam Soundsville. Daarnaast speelde de gitarist onder meer met Betty Lavette, Sax Gordon en Tad Robinson
In 2012 nam hij zijn eerste soloplaat, ‘Right Here, Right Now’ op in Berlijn. Sharrie Williams nam de vocalen voor haar rekening op het enige gezongen nummer Shaky Ground en drummer Chris Coleman, bekend van Prince en Beck, werd aangesteld om alle drumpartijen op het album in te spelen. ‘Right Here, Right Now bevat’ acht eigen nummers en twee covers.
Lars zijn werk in Duitsland bestaat verder uit lesgeven op de HMT in Leipzig, optreden met bands als Keimzeit, Die Zöllner, Alphaville, Uschi Brüning en vele anderen. Hij werkte als arrangeur voor Rammstein’s XXI Notenbuch Klavier (een muziekboek en CD) en trad op met rapper Sido op diens MTV Unplugged concert. Ook schreef hij muziek voor theater en film en speelt hij momenteel in theaterproducties van de Deutsche Nationaltheater Weimar, Schauspeelhaus Leipzig en Staatsschauspiel Dresden.
Een behoorlijk bezige bij dus. Ondertussen heeft hij ook nog de tijd gevonden om zijn tweede soloplaat ‘While We’re Here’ op te nemen. De nummers op het album zijn ontstaan tijdens vele ontmoetingen tussen de gitarist en andere muzikanten. Het doel was om samen van het moment te genieten en muziek te maken ‘While We’re Here’ (ofwel, nu we er toch zijn). Deze muzikanten weerspiegelen een mix van verschillende ritmegroepen, solisten en componisten, allemaal binnen Lars’ favoriete Amerikaanse roots genres; blues, jazz, gospel en soul. Je hoort muzikanten als zanger Tad Robinson, gitaristen Kirk Fletcher en Alex Schultz, organisten/toetsenisten Alberto Marsico, Simon Oslender, Kristian Sahm, Jeroen van Zutphen (NL), bassisten Tom Götze, Attila Herr en Oliver Klemp en drummer Heiko Jung, naast vele andere artiesten. Om nog maar te zwijgen over de blazers, strijkers en achtergrondzangers. Het is een heel indrukwekkende lange lijst.
Het album opent met het jazzy Chelsea Morning. Een heerlijk mid-tempo, non-vocaal nummer dat meteen de toon zet voor de rest van de plaat. Het is Lars ten voeten uit. Het begint met relaxte blues- en jazz gitaarriffs en licks en bouwt langzaam uit naar een climax met funky basloopjes, soulvolle percussie en jazzy blazers en toetsenpartijen. Het grooved aan alle kanten en je deint lekker mee met de golvende melodie en sfeer. Kutschke laat zich hier vergezellen door gitarist Kirk Fletcher, die met zijn zachtere gitaarlijnen een waardevolle aanvulling is op Lars zijn volle wat cleanere sound.
Het daarop volgende I Want My Baby Back, van origine een Little Milton klassieker, is een sfeervol R&B- en soulnummer met een ritmesectie waar je U tegen zegt. Het leuke is dat Sharrie Williams de ritmesectie voor haar rekening neemt. In combinatie met de vocalen van de uit Indianapolis afkomstige zanger Tad Robinson, vormen ze een prachtige eenheid.
Eigenlijk zijn het Kutschke’s gitaarlijnen, de blazerssectie van de Zöllner Horns uit Berlijn en de toetsenpartijen die het nummer verder inkleuren. Zij staan meer in dienst van deze eenheid dan dat iedereen in dienst staat van Lars. Het geeft overigens alleen maar aan dat de gitarist niet bang is om de schijnwerpers te delen met andere muzikanten. En dat is ook precies waar het op ‘While We’re Here’ om draait: samen met andere artiesten (in welke vorm van het woord dan ook) muziek maken op een uiterst plezierige en ongedwongen manier.
Op Denise And The Nephew deelt Lars zijn snaren wederom met Fletcher en een andere fantastische gitarist, namelijk Alex Schultz. De toetsenpartijen zijn ingespeeld door, hoe kan het ook anders, de componist van het nummer zelf, organist Alberto Marsico. Een heerlijk melancholisch bluesnummer waar je uren naar kunt luisteren.
Hummingbird, hoewel goed uitgevoerd, met sterke achtergrondzang en mooie zanglijnen van Robinson, is de minst interessante song op het album. Je hoort een ingetogen Lars Kutschke op gitaar die er op de een of andere manier veel minder in geslaagd is zijn gevoel over te brengen. Terwijl je hem normaal gesproken kunt lezen en schrijven aan de hand van zijn eigengereide en expressieve spel. Het origineel van Leon Russell spreekt veel meer tot de verbeelding.
Gelukkig maakt de Duitse gitarist dit ruimschoots goed met de titeltrack While We’re Here. Het is weer één van zijn (gevoelige, melancholische) pareltjes. Het bevat waanzinnige gitaarlijnen en Kutschke’s frasering is meer dan perfect. Fijne basloopjes, percussie, hammondorgel en blazers kleuren zijn spel en tillen het geheel naar een nog hoger niveau. Het is een nummer waar je echt even voor moet gaan zitten en waar je vervolgens uren en uren naar kunt luisteren.
Op het energieke Hidalgo laat Lars even horen wat voor een enorme powerhouse hij is. Sterke bluesrock riffs en licks worden afgewisseld met een relaxte R&B sound en creatieve Outside Jazz stukjes. Het komt het meest in de buurt van zijn werk op zijn vorige plaat ‘Right Here, Here Now’ en is één van de hoogtepunten van ‘While We’re Here’.
Een ander hoogtepunt is The Closest I’ll Get To Heaven, (officieel van John Clifforth & Renee Geyer). Het is een indrukwekkende song met een fantastische strijkers- en ritmesectie en een waanzinnig achtergrondkoor. In de uitvoering van Geyer al een groots nummer, maar de versie van Kutschke en kornuiten doet er niet voor onder. Het kan, zo blijkt, nog grootser, meeslepender en bombastischer. Er wordt flink uitgepakt.
Het begint rustig en intiem, maar door het gebruik van synths en een licht overstuurde gitaar, wat het een onheilspellende lading geeft, voel je al dat het veel grootser gaat worden. Als er dan ook langzaamaan een soulvolle Hammond, percussie en funky baslijn aan toegevoegd worden, gemixt met de warme vocalen van Tad Robinson, wordt de suspense nog groter. Als daarna het gitaarspel in intensiteit toeneemt, zich een achtergrondkoor aandient en strijkers ingezet worden, die alle tezamen naar een climax toewerken, weet je dat het echt gaat knallen. En dat doet het! Sterker nog, het einde is compleet zoek op een gegeven moment. Niet in negatieve zin. De passie en energie die loskomt tijdens het enorme hoogtepunt is fenomenaal! Alles komt samen en het staat als een huis. Alles aan dit nummer klopt; de juiste muzikanten, de juiste instrumentatie, fantastische zanglijnen en ontzettend sterke composities en arrangementen. Als Lars dit live zou spelen met complete band inclusief strijkers, dan moet het een sensatie zijn om te mogen aanschouwen en horen, dat kan niet anders.
Van dit gigantische geweld gaat de cd over in het rustige en melancholische Kaloyan met een prominente rol voor het gevoelige en veelzeggende, zo niet alleszeggende, spel van Kutschke. Daarnaast is er ook een grote rol weggelegd voor de blazers en één van de organisten.
Het een-na-laatste liedje Blues Wayne Interlude is een krachtige song met een typische Kutschke geluid. Je herkent zijn spel (ongedwongen, relaxt, gemakkelijk en no-nonsense) uit duizenden. Het is een geluid dat je wederom herkent van zijn eerste solo album ‘Right Here, Right Now’, dat vol staat met dit soort sublieme songs. Het grooved, het swingt, het is funky en soulvol, met een moderne twist.
Afsluiter Coupe De Ville in de versie van Neil Young heeft een jazzy New Orleans feel, in de uitvoering van Lars heeft het nog steeds eenzelfde relaxte jazz sound, maar zijn de blazerspartijen vervangen door sfeervolle en smakelijke toetsenpartijen (piano, keyboards). Bovendien zijn de gitaarpartijen veel meer naar de voorgrond gepusht, wat in dit geval meer dan logisch is. Het is een kwestie van smaak welke van de twee versies het mooiste is. Voor beiden valt wat te zeggen. Kutschke’s versie doet in ieder geval niet onder voor het origineel en zou je kunnen zien als een mooi eerbetoon, of zelfs een (ver)beter(d)e versie. Zonder twijfel brengen zowel Lars’ intense speelstijl en fijne riffs en licks evenals de fijne ritmesectie en de prachtige toetsen je in vervoering. Daar bovenop komt nog de warme soulvolle stem van Robinson en je bent klaar. Een waardige afsluiter van een formidabele plaat van Kutschke.
Hoewel er tig mensen hebben meegewerkt aan ‘While We’re Here’ en de opnames in verschillende studio’s hebben plaatsgevonden, doet het niets af aan de kwaliteit van de nummers of de kwaliteit van het album in het algemeen. Het is allemaal één geheel. Alles klopt precies en er is niets aan het toeval overgelaten. Als je niet beter zou weten, zou je denken dat de hele band gewoon bij elkaar in een studio heeft gezeten om alles op te nemen. Niets is echter minder waar. De mix en mastering is werkelijk fantastisch en de composities en arrangementen van de nummers zijn allemaal even goed en even sterk.
Over het algemeen is Lars Kutschke een artiest voor artiesten. Het zijn voornamelijk muzikanten die zich aangetrokken voelen tot zijn werk en sound, hoewel er natuurlijk ook altijd muziekliefhebbers zijn, vaak met een wat getrainder gehoor, die het helemaal geweldig vinden. Lars’ muziek lijkt simpel en gemakkelijk, maar dat is het niet. Er zit zoveel in en het is veel gecompliceerder en veel gelaagder dan de gemiddelde artiest die Amerikaanse roots muziek (blues, jazz, gospel, soul, R&B) maakt. Hij speelt veel Outside Jazz, wat buitengewoon moeilijk is, maar het lijkt zo gemakkelijk als hij het doet. Hij heeft een heel relaxte, ongedwongen, niet gekunstelde manier van spelen. Het is geen showpik of notenpoeper. What you see is what you get. Alles zonder poespas en zonder gedoe. Zoals hij overkomt, zo speelt hij. Zoals hij speelt, zo is hij.
Website: https://www.larskutschke.com/
