Recensie: Sean Webster – Almost
Sean Webster – Almost
Format: CD / Label: Independent
Release: 2022
Tekst: Danny van den Deijssel
Op zijn nieuwe album gooit Sean Webster het eens over een andere boeg. ‘Almost’ is bijna volledig akoestisch opgenomen. Bovendien heeft hij er voor gekozen om dit album zonder band op te nemen en dus alle instrumenten zelf in te spelen. Op dit in eigen beheer opgenomen schijfje vinden we een selectie van Sean’s persoonlijke favorieten.
Dit levert een erg fraai en gevarieerd album op. Sean kennen we natuurlijk vooral van zijn bluesrock, maar enkele nummers op dit album waren al eerder live te horen tijdens zijn akoestische sets die hij hier en daar tussen de gewone concerten door doet.
Het album trapt af met een cover van Roxanne. Met alleen een akoestische gitaar in combinatie met die rauwe stem krijgt dit nummer een totaal andere dimensie. Hij maakt het nummer zich eigen maar tegelijk het origineel recht te doen, want als je goed luistert zit er nog steeds wel een ska/reggae-achtig ritme in. Een mooie opener dus.
Hierna volgt Circles, origineel van Eric Bibb. Met een volle warme stem wordt dit nummer gebracht en kiest hij ervoor om erg dicht bij de versie van Bibb te blijven. Een echt singer/songwriter nummer wat een mooi bruggetje is naar het al even prachtige Feels like Rain van John Hiatt. Qua stijl liggen deze nummers absoluut in elkaars verlengde in de uitvoering van Webster. Nummers om gewoon naar te luisteren en van te genieten.
This Bad This Low, is geschreven door David Longdon die we vooral zouden kunnen kennen van de Engelse progressieve band Big Big Train. Ondanks de tekst “it takes two to tango” walst dit nummer heerlijk door de speakers. Een nummer zeker met een snik in de tekst die Sean met zijn stem wel degelijk weet over te brengen.
Vervolgens is het de beurt aan een van Sean´s eigen composities. Win It Back schreef hij samen met Antony Duck. Ik denk ondanks het akoestische arrangement toch zeker herkenbaar als een Sean Webster nummer. Met een mooie solo. Ik zie deze ook wel electrisch voor me en moet ergens ook wel denken aan Leave Your Yeart At The Door van zijn gelijknamige album.
De originele versie van Let Me Leave werd door Marc Broussard opgenomen met strijkers. Sean doet het zonder en daardoor ligt het nummer denk ik net iets beter in het gehoor. Broken Man is een compositie van Matt Anderson. In het origineel is er wel een gitaar te horen, maar is die echt van ondergeschikt belang. In de uitvoering op dit album is er meer plaats voor de gitaar, maar Sean houdt het nog steeds erg klein en doet zo recht aan het origineel. Hetzelfde zou je kunnen zeggen bij Either Way van Chis Stapleton.
Het album wordt dan alweer afgesloten met Thanks But No Thanks. Dit nummer is geschreven door ene Willem Bijkerk, die we natuurlijk beter kennen als Waylon. Waylon nam dit nummer op voor zijn album ‘The World Can Wait’, overigens een meer dan aardig album. Zijn uitvoering is echter een echt country nummer. De versie van Sean ligt mij iets beter omdat hij het zich echt eigen weet te maken. Bovendien heeft hij zijn electrische gitaar bijgehaald omdat dit nummer een prachtige gitaar solo heeft aan het eind.
Dit album van Sean Webster is wat mij betreft niet zo maar een “lockdown tussendoortje” en enige echte kritiek die ik heb is dat er maar negen nummer op staan, want deze akoestische kant van Sean smaakt absoluut naar meer.
Tracks:
01. Roxanne
02. Circles
03. Feels Like Rain
04. This Bad This Low
05. Win It Back
06. Let Me Leave
07. Broken Man
08. Either Way
09. Thanks But No Thanks
Website: https://www.seanwebsterband.com/
Tour:
11 februari – Erwin Java Trio featuring Sean Webster & Tolak Ollestad – Podium Iduna, Drachten
13 februari – Restaurant Eindeloos – Emmeloord
13 februari – De Tamboer, Hoogeveen
18 februari – Tico Tico, Aalten
19 februari – Schaffelaar Theater, Barneveld
20 februari – Het Kasteel van Rhoon – Rhoon
12 maart – De Meister, Geleen
13 maart – De Fermerie, Deventer