Fox Nigon – to be AND to be
Format: CD / Label: Web Spirit Records
Release: 2019
Tekst: Peter Marinus
De Franse zanger, componist en saxofonist Fox Nigon schijnt in eigen land behoorlijk populair te zijn met zijn mix van pop, rock, folk en soul.
Zijn eerste album was geheel Franstalig en op dit tweede album gaat Fix geheel op de Engelstalige toer, waarschijnlijk in de hoop om ook buiten Frankrijk door te breken.
Hij schakelde zelfs producer Matt Butler in, een producer die werkte met grootheden als Gary Moore, Paul McCartney, Steve Winwood en Johnny Cash.
Ondanks diens hulp heb ik grote twijfels of het Fox met dit album gaat lukken om in ons land de nodige muzikale potten te gaan breken.
Aan de muzikanten op dit album zal dat trouwens niet liggen. Fox wordt door de zeer bekwame muzikanten Sam Madison (gitaar), Max O’Hara (toetsen), Seth Philips (bas), Adam Fairclough (drums), Paul Bond (gitaar), Isaac Lerwrzinski (toetsen) en Douglas Ichmann (drums) bijgestaan.
Het probleem op dit album zit hem in de stem van Fox. Zijn stem klinkt namelijk zeer rauw en klinkt voortdurend te geforceerd soulvol. De “Allo Allo” achtige Engelse uitspraak helpt hierbij ook niet echt. Ook de diversiteit aan muzikale stijlen zorgt ervoor dat dit album niet als een eenheid klinkt.
Geopend wordt met de jazzy ballad Bad Boy waarin Fox bewijst wel lekker saxofoon te kunnen spelen. De geforceerde rauwe zang zorgt er in elk geval wel voor dat dit nummer niet te veel richting de cocktail jazz afglijdt. En zijn dat nou weer die vermaledijde elektronische drums die ik hoor? Het zacht deinende I Don’t Want You klinkt muzikaal soul-achtig. Door de te drukke geforceerde rauwe zang word je echter continu afgeleid. Dat geldt ook voor het Bob Seger-achtige The Game Is Over.
Love Me Again is een iets krachtiger klinkend soulpop nummer waarin Fox zijn uiterste best doet om intiem en sensueel te klinken, hetgeen af en toe ten koste gaat van de zuiverheid.
In het intro van Drunk Lover drinkt Fox zich eerst even moed in om vervolgens een soort nachtclub jazznummer op ons los te laten. De zang en de uitspraak in dit nummer zitten vaak tegen het hilarische aan.
De ingetogen ballad Dark World heeft een geluid dat tegen de latere periode van Charles Aznavour aan zit. In het nummer heeft Fox het o.a. over Fidel Castro en Dr. Martin Luther King (“you know, the guy who say I have a dream”!)
Ook de ballad The Clown heeft een hoog chanson gehalte. Indrukwekkend qua begeleiding (vooral de piano), minder qua zang. Qua sfeer klinkt Your Wonder Man als Bruce Springsteen’s “The Streets Of Philadelphia” maar dan zonder the Boss en wel met Fox en dat is toch behelpen.
Het enige echt overtuigende nummer op dit album is het luchtig skankende reggae popnummer Aloha waarin Fox ineens aanstekelijke Gainsbourg trekjes vertoont. God Lives In Hell is een vreemd nummer, dat start als breekbare pop en dan ineens hard rockend verder gaat.
Papuans Are In The Street is een merkwaardig hard dreunend electropop nummer, in een stijl die aan de hi energy disco van Divine doet denken!!!
Dit tweede album van Fox Nigon gaat niet voor een doorbraak in ons land zorgen. Misschien een derde album met chansons wellicht?
Tracklist:
01. Bad Boy
02. I Don’t Want You
03. The Game Is Over
04. Love Me Again
05. Drunk Lover
06. Dark World
07. The Clown
08. Your Wonder Man
09. Aloha
10. God Lives In Hell
11. Papuans Are In The Street
Website: Fox Nigon