Bob Dylan – Murder Most Foul
Format: Digital single / Label: Columbia Records – Sony
Release: 2020
Tekst: Paul Op den Kamp
Voor Bob Dylan fans verscheen afgelopen week een aangename verassing. Uit het niets verscheen op het internet een kort bericht waarin hun favoriete zanger zijn fans bedankte voor alle steun en loyaliteit gedurende de afgelopen jaren, ook wenst hij iedereen succes en sterkte voor de komende periode; ongetwijfeld in relatie tot de huidige Covid-19 crisis.
Dit teken van leven werd vergezeld met het eerste nieuwe materiaal in ruim acht jaar. Een lied dat volgens het korte bericht al een tijd op de plank heeft gelegen. ‘Murder Most Foul’, het onderwerp: de moord op President Kennedy in 1963. Niet alleen de plotselinge manier waarop dit nummer verschijnt is bijzonder maar ook de lengte, het nummer duurt gewoon zeventien minuten.
Het lied werd niet vergezeld van enige uitleg. Waarom dit onderwerp? Waarom nu? Als levende Sfinx laat Dylan de hele wereld weer gissen en zelf zoeken naar aanwijzingen. Aangezien we nu allemaal aan social distancing doen hebben we genoeg tijd om het lied uit te pluizen.
Allereerst de muzikale begeleiding van deze epos. Piano en viool bewegen in een trage golfbeweging om de stem van Dylan heen. De melodie als ondergrond waarop de zanger zijn verhaal doet. De woorden bewegen het lied vooruit. De muzieknoten, alle de ondergrond waarmee de boodschap wordt overgebracht. Vergelijkbaar met hoe hij dit eerder ook toepaste bij (episch) lange nummers zoals ‘Visions of Johanna’ of ‘Tempest’.
Zoals Dylan hetzelfde al noemde komt het nummer uit een eerdere opnamesessie, jammer dat er niet genoemd werd voor welk album of project dit was. Al is de duidelijkste aanwijzing hierin de stem van de bard zelf, al blijf het evengoed een gok. Al doet de stem in het nummer mij denken aan die van het ‘Together Through Life’ album. Er is al enige mate van gevorderde rasperigheid maar de verlaagde schuurpapier stem van de laatste jaren is het niet helemaal. Nogmaals, het blijft een gissen.
En dan de tekst. Deze ‘Tower of Song’ met vele bochten en deurtjes. Op de officiële website van Bob Dylan ontbreekt vooralsnog, via deze link is hij wel te vinden.
Wat direct opvalt is hoe de tekst meegolft met de muziek. Het startpunt is de moord op Kennedy waarna hij zich alsmaar weg beweegt van die gebeurtenissen, om er even laten weer op terug te komen. Er viel op die dag een donkere deken over de Republiek, een zwart en zwaar gemoed dat door vier mannen uit Liverpool zou worden doorbroken.
Met even verderop Woodstock en de Age of Aquarius al in zicht. Of te wel hoe het decennium uiteindelijk toch meer kleur kreeg. Via de wens dat de auto met de president sneller had kunnen rijden belanden we als luisteraar weer in de moord.
Om via de rockopera Tommy weer weg te associëren. De bittere tekstregels die daarop volgen lijken wel kritisch op het verloop van de geschiedenis, de cynische conclusie dat er die dag iets definitief verloren ging in de Amerikaanse politiek : But his soul’s not there where it was supposed to be at. For the last fifty years they’ve been searchin’ for that.
Dat in de volgende tekstregels Patsy Cline en de Everly Brothers opduiken maakt de gallige conclusie net iets harder. De genoemde artiesten misschien als metafoor voor de hoop en aspiraties van het nieuwe Amerika onder deze jonge president. Dat de zangeres eerder dat jaar was overleden maakt haar aanwezigheid in het lied misschien nog wat opvallender.
Inmiddels valt de luisteraar weer midden in de feiten rondom de moord. Het ziekenhuis dat maar enkele kilometers verder op lag en de filmopnames van Zapruder. Ook de manier waarop het tijdstip waarop Johnson werd ingezworen, doet denken aan een bijbel verwijzing.
En wat blijkt John 2:38 staat voor het volgende citaat: But when people keep on sinning, it shows that they belong to the devil, who has been sinning since the beginning. But the Son of God came to destroy the works of the devil.
In de film die Oliver Stone maakte over de moord werd een samenzwering gesuggereerd. Dus mogelijk dat het verstopte Bijbelcitaat verwijst naar het vermoeden van zaken die het daglicht niet kunnen verdragen.
Op het laatst waaiert de tekst uit naar diverse artiesten en componisten. We worden geadviseerd om te luisteren naar de muziek van Eagles, Fleetwood Mac, Beethoven, Queen en Nat King Cole.
Waarmee we denk ik echt aankomen bij de ware reden waarom dit lied nu verschijnt. Evenals de moord toen is de huidige crisis ingrijpend en heftig. Toch moeten we niet vergeten hoezeer muziek in deze dagen troost kan bieden. En dat uiteindelijk alle ellende een keer voorbij gaat.
Mogelijk dat de timing van deze release is om mensen een hart onder de riem te steken. Natuurlijk zijn mijn ideeën over dit lied ook maar een interpretatie.
Zoals je op diverse internet her en der allerlei ideeën kunt vinden over de ware betekenis. Natuurlijk is er maar een die alles weet. Maar laat we eerlijk zijn, het mysterie maakt het juist zo leuk om Bob Dylan fan te zijn.
Website: Bob Dylan