Interview I Laurence Jones
Interview I Laurence Jones
Tekst en fotografie: Harry Pater
Kortgeleden kwam het tiende album van de 31-jarige Britse bluesrockgitarist/zanger Laurence Jones uit, ‘Bad Luck & The Blues‘ getiteld. Laurence was bereid om door Bluestown Music geïnterviewd te worden in een periode tussen optredens en enkele dagen ziek thuis, om vooral over dit album te vertellen.
Vertel me over het nieuwe album, waarom heb je voor deze nummers gekozen?
“Dus ik heb altijd een visie gehad om de meer rockachtige weg in te slaan, de meer bluesrock weg. Het powertrio is waar ik van hou. Dat was dus de belangrijkste focus voor dit album. Ik heb dit album geschreven tijdens de kerstperiode. Ik zou zeggen dat dit de snelste manier is dat ik ooit een album heb geschreven. Ik schreef in ongeveer twee weken zes tot zeven nummers, met de teksten en alles bij elkaar. En dat ik ongeveer vier of vijf nummers had die ik aan de ene kant bewaarde en die niet op andere albums terechtkwamen omdat ze te rockachtig waren. Dus ik kon al snel een geweldig album krijgen dat heel snel vorm kreeg.”
Waarom heb je deze nummers gekozen?
“Ik heb deze nummers geselecteerd omdat ik wilde dat het hele album een bluesrock thema had. Op sommige van mijn albums heb ik heel wat ballads en langzame nummers gespeeld. Dus ik wilde dat deze echte energie zou zijn en de rauwe energie en snelle rock eruit zou laten komen en dat ik deze tijdens een show zou spelen!”
Heb je eerst demo’s gemaakt en zijn de uiteindelijke versies heel anders dan de demo’s? Hoe en waarom?
“Ja, ik heb een paar demo’s gemaakt. Don’t You Leave Me This Way was eigenlijk een traditioneel bluesnummer en we hebben het echt opgezweept. Ik ging naar D op de gitaar, maakte het een beetje zwaarder. Sommige nummers zoals Out In The Distance en Stuck In The Night leken behoorlijk op de originele demo’s die ik waarschijnlijk ongeveer vier jaar geleden maakte. Ze hebben het nooit tot de platen gehaald en we hebben ze nu gewoon een beetje meer in de triostijl vormgegeven. Maar ik denk dat de nummers over het algemeen zichzelf vormden omdat de visie er al vroeg was, we konden zien hoe ik wilde dat het klonk.”
Graag per liedje uitleggen waar de tekst over gaat…
“Oh Allemachtig. Dus ik heb het gevoel dat het thema door het hele album over het algemeen over het leven gaat, mijn eigen worsteling met de ziekte van Crohn en relaties, en ik wilde daar gewoon iets hebben waar alle mensen zich mee kunnen identificeren, al deze worstelingen. Hier komen ze…
Bad Luck And The Blues. Voor mij gaat het over mijn persoonlijke relatie met de ziekte van Crohn en het lijden en de obstakels die ik moet uitdagen om daar overheen te komen.
I’m Gone gaat over dat traditionele bluesgedoe van mijn vrouw is weg en heeft mij verlaten. Lonely Road gaat over mijn ervaring met onderweg zijn en het missen van huis en soms kan de eenzame weg een metafoor voor het leven zijn.
Don’t You Leave Me This Way, een andere traditionele bluesstijl in de zin van de tekst met die roep en reactie, het gaat over relaties en het voelen van de blues.
Lost & Broken, gaat over het algemeen over het leven en proberen positief en jezelf te zijn, maar het kan soms moeilijk zijn. Stuck In The Night. Ik zou zeggen dat dit een behoorlijk modern nummer is. Toen ik dit in gedachten had, had ik het visioen van mensen die dansten in een nachtclub, in paniek raakten als een rockclub en het is behoorlijk modern, rock-disco-achtig, met een stevige gitaarsolo.
Take Control is een van de modernste nummers op het album en ja, het gaat alleen maar over levenservaringen.
Out In The Distance gaat weer over relaties, maar op deze manier heb ik geprobeerd het wat meer over de metaforen te schrijven, wat meer geïnspireerd door de Led Zeppelin-schrijfstijl.
Woman, dat gaat zo ongeveer over mijn relatie met mijn vrouw. You’re Not Alone, waarbij je je opnieuw concentreert als je je niet goed voelt, dat je niet de enige bent die lijdt. Ik probeer positief in mijn muziek te stoppen.”
Ik neem aan dat je tevreden bent met het eindresultaat, omdat je het zelf hebt gemaakt en geproduceerd…
“Ja, het was het tweede album dat ik produceerde bij Marshall Records, ze waren zo vriendelijk om mij de controle te geven over alles, wat zeer zeldzaam is voor een platenlabel. Ik was heel blij dat ik een studio binnen kon lopen en dacht dat ik de controle had om de plaat van mijn dromen te maken, dat gebeurt vaak niet, dus ik had niet meer van het platenlabel kunnen vragen en voor het vertrouwen in mij. Ik heb door de jaren heen met een aantal geweldige producers gewerkt, Mike Vernon die David Bowie en Eric Clapton produceerde, dus om hem in 2018 te laten komen en produceren… Ik heb veel van hem geleerd. Ik heb Mike Zito mijn plaat laten produceren in Louisiana in de legendarische Dockside Studios waar B.B. King opnam en Derek Trucks, het is een Grammy Award-winnende studio, dus dat was een heel andere ervaring toen ik 18-19 was.
Dus als ik dat allemaal samenvoeg, wat ik heb geleerd, voel ik me nu op mijn gemak bij mijn platenlabel, bij mijn band en bij de studio, dus ik had het gevoel dat ik op dit moment het beste gaf wat ik kon als producer. Ik ben echt trots op deze plaat.”
Hiervoor werkte je met externe producer; waarom heb je dat veranderd?
“De platenlabels wilden dat ik ook met verschillende producenten zou samenwerken om mij te pushen, en ik denk dat zij ook verschillende visies hadden. Zoals ik al zei, gaf Marshall mij echt de kans om voor honderd procent mezelf te zijn, degene die de fans op het podium zien, en dat is wat we dachten dat mensen echt wilden zien. Ik had al een tijdje het gevoel dat ik misschien terughoudend was met albums, maar Marshall liet me echt precies doen wat ik wilde doen en dat gitaaralbum hebben, dus ik ben heel blij en heel trots.”
En hoe anders is het resultaat van jouw eigen productie vergeleken met dat van een externe producer?
“Ik denk dat ze met een externe producer altijd een andere visie hebben, met andere geluiden en het nummer willen veranderen. Voor mij als gitarist was de gitaar dit keer belangrijker dan alleen de nummers. Het is duidelijk dat de nummers erg belangrijk zijn en dat de akkoordstructuur achter de muziek het nummer maakt, en waar je achter kunt soleren. De nadruk lag vooral op de gitaar en ik had er voldoende vertrouwen in dat ik voldoende vaardigheid en ervaring op de gitaar had om dit te leiden. Dus vergeleken met het werken met een andere producer was het denk ik een stuk relaxter. Soms moest ik op mezelf vertrouwen, ik kon me niet zomaar tot een producer wenden en zeggen: ‘Is dit goed?’, Ik moest mezelf vertrouwen, ik moest vertrouwen hebben in dit album en ik had er echt vertrouwen in om dit te doen. Ik denk dat ik al tien jaar klaar ben om dit Blues Rock-album te maken.”
Je hebt nu getekend bij Marshall Records; hoe is dit anders vergeleken met bijvoorbeeld Ruf Records?
“Ja het was fantastisch. Het eerste album deed het fantastisch, we toerden door heel Europa, deden een aantal fantastische zomerfestivals en mochten de legendarische Status Quo ondersteunen tijdens hun Britse tournee, wat erg leuk was, langs een aantal grote zalen. En daardoor hebben we het momentum gaande gehouden, we hebben een aantal ongelooflijke headline-shows gedaan in Engeland en vooral ook in Nederland. Ik ben gewoon opgewonden om te zien hoe het publiek groeit, om te zien dat meer jongere mensen zich met de muziek bezighouden en dat veel gitaristen naar de show komen kijken. Het was ook ongelooflijk qua statistieken. Ik heb duizenden mensen mijn albums laten streamen en ben toegevoegd aan de grote Spotify-afspeellijsten, en op Planet Rock en nationale radio, en er zijn echt hele goede recensies van Rolling Stone Magazine en alle soorten van de beste gitaartijdschriften. Marshall heeft echt een naam en met wat ik door de jaren heen heb opgebouwd, denk ik dat de samenwerking perfect past.”
Wie waren/zijn jouw inspiratiebronnen als gitarist en waarom?
“Ik denk dat mijn inspiratiebronnen altijd hetzelfde zijn gebleven sinds ik een kind was: Robin Trower, Jimi Hendrix, Gary Moore, Stevie Ray Vaughan, Rory Gallagher, daarna Led Zeppelin, en zelfs aan de zwaardere kant Deep Purple, Black Sabbath, Cream. Ik ben ook beïnvloed door veel Britse blues en Britse bluesrock en ik denk dat ik dat ook altijd zo heb gehouden.”
Je hebt je eigen stijl als gitarist ontwikkeld, ben je daar tevreden mee of hoop je misschien je manier van schrijven en spelen te veranderen?
“Ik denk dat ik een artiest ben die altijd vooruitgaat, ik wil altijd beter worden. Maar met deze plaat kan ik echt achteroverleunen en zeggen: ‘Wauw, ik ben hier echt trots op’, er zijn enkele magische momenten op deze plaat met de improvisatie die gewoon op natuurlijke wijze in de studio gebeurden, die ik misschien niet meer kan recreëren. Ik zat in een andere hoofdruimte, ik heb er destijds veel aandacht aan besteed, al mijn tijd, moeite en energie ging erin zitten in die maand waarin ik het schreef en opnam. Dus daar ben ik erg trots op, ik denk niet dat ik iets zou veranderen aan dit album. Wie weet heb ik in de toekomst altijd andere ideeën in mijn hoofd en daarom denk ik graag dat de fans mij blijven zien en spelen, omdat het nooit hetzelfde concert is, het is altijd een andere ervaring.”
Met wie (band, muzikant, persoon) zou je graag een opname willen maken en waarom?
“Ik zou graag met John Mayer willen opnemen, ik denk dat ik veel van hem zou kunnen leren. Hij produceert zijn eigen platen, hij schrijft zijn eigen liedjes, hij is een fantastische gitarist. Ik speel zijn kenmerkende gitaren. Ik word ondersteund door hetzelfde gitaarbedrijf als hij. Ik kijk echt tegen hem op en vind het geweldig wat hij voor de blues heeft gedaan. Hij heeft het op een moderne manier gemaakt, dus samenwerken met hem zou ongelooflijk zijn en een droom van mij.”
Je wordt steeds populairder in Nederland, ik heb gehoord en gelezen dat je het hier erg leuk vindt om op te treden. Hoe dat zo?
“Ja, mijn reis in Nederland was geweldig, ik heb er veel tijd in gestoken om daarheen te komen, het was het eerste land waar ik ooit buiten Engeland toerde in 2012 en toen kwam ik hierheen en toerde ruim drie of vier jaren tot ongeveer 2016. Daarna tekende ik bij Top Stop Music, een in Nederland gevestigd management en zij hadden connecties met Sony in Amerika, dus dat bracht me echt in de mainstream in Nederland en ik kwam op tv bij Voetbal Inside met Johan Derksen, mocht spelen met Danny Vera en maakte vrienden met een aantal geweldige mensen in Nederland, ondersteunde Ringo Starr en Jeff Beck en speelde op een aantal grote festivals… Het was waanzinnig en ik werd zelfs uitgenodigd om met Buddy Guy te jammen op het International Blues Festival in Nederland. Ik heb daar een paar keer gespeeld, dus ik heb veel bekendheid gekregen in Nederland en de fans waren absoluut ongelooflijk, dus ik zorg er altijd voor dat ik daarheen ga en terugkom en ze blijf zien.”
Ik weet dat je een aantal Nederlandse bands en artiesten kent, zoals Erwin Java. Ik herinner me dat je dat populaire Cuby + Blizzards-nummer ‘Window Of My Eyes’ speelde op tv. Waarom is deze gekozen?
“Dat is eigenlijk gekozen door mijn toenmalige manager, Jan Lagendijk in Nederland. Hij was bevriend met Cuby en hij begeleidde ze ook, dus hij heeft dat voor ons opgezet om dat nummer op het Holland International Blues Festival uit te voeren. Het was gewoon een heel emotioneel lied, omdat ik niet wist wat dat lied werkelijk voor de Nederlanders betekende. Ik dacht gewoon dat het een blues-cover was, en toen ontmoette ik Harry’s vrouw die daar ook was, en het was een ontroerend moment, en ik wist toen vóór de show dat ik het echt moest gaan spelen. Zodra ik dat nummer live speelde, zag ik mensen huilen, en het was een speciaal moment omdat Cuby + Blizzards uit Grolloo kwamen, een dorp in Nederland dat nu bekend is als Blues Village en waar dat festival plaatsvindt. Er waren daar veel hardcore bluesfans en ik had niet verwacht dat mensen van mij dat ik dat nummer zou doen, heb daar veel speciale herinneringen aan èn het is een geweldig nummer.”
Zijn er nog andere Nederlandse bands/artiesten die je in het bijzonder leuk vindt? Waarom deze?
“Ik hou van Danny Vera, ben grote fan van hem. Geweldige songwriter, produceert zijn eigen platen. Had een nummer één hit met Roller Coaster, en ik kende Danny voordat hij die hit had en hij heeft zo hard gewerkt om te komen waar hij is. Danny is absoluut fantastisch. Er is een band genaamd DeWolff, die ik echt geweldig vind. Ze hebben ook dat psychedelische gevoel. Triggerfinger uit België… ik heb ze op een paar festivals in Nederland gezien. Ze zijn best cool. Wolfmother uit Australië is ook echt cool. Dus ja, veel coole bands. Ze zijn ook echt een coole rockband.”
De ziekte van Crohn, kun je uitleggen welke invloed dit heeft op jouw dagelijks leven, op tournee en privé?
“Nou, het is veel gemakkelijker om er thuis mee om te gaan, omdat je niet reist, je kunt naar het toilet gaan wanneer je maar wilt, je kunt ontspannen, je kunt het voedsel eten dat je wilt. Dus voor mij is toeren erg moeilijk. Ik heb het advies gekregen dat artsen mijn leven moeten veranderen. Dus ik probeer nu veel meer te toeren dan tien jaar geleden, toen ik de ziekte voor het eerst kreeg en er niet veel van wist. Er moet veel planning in zitten, en ik heb een speciaal dieet en catering backstage, heel eenvoudig voedsel, alleen vlees, gekookte aardappelen, rijst, groenten, geen sauzen en dat soort dingen. Ik blijf gewoon voorzichtig als ik op tournee ben, maar de late avonden en de rock-‘n-roll-avonden kun je nooit helemaal vermijden. Soms halen ze je in en er kunnen momenten zijn waarop ik me vijf tot tien minuten voordat ik het podium op ga vreselijk voel. Maar de muziek helpt me er wel doorheen en er zijn maar een paar keer geweest dat ik van het podium moest komen. Dus ja, ik denk dat muziek een genezer is, maar tegelijkertijd is het erg belastend voor mijn lichaam en voor het toeren.”
Wat was je allereerste plaat die je kocht/bezat?
“Dat was waarschijnlijk… ‘Riding with the King’, van B.B. King en Eric Clapton. Ik heb hem uit een platenwinkel gehaald, dat is de eerste echte plaat die ik met mijn geld heb gekocht. Het was een samenwerking tussen B.B. King en Eric Clapton en ja, het was echt gaaf en vanaf die leeftijd leerde ik hoe ik moest jammen, mensen een beetje ruimte moest geven door gewoon te horen wat ze aan het doen waren, gitaarriffs zoals B.B. King te verhandelen en Eric Clapton, ik vond het gewoon geweldig.”
Welke plaat of welk nummer heeft je doen besluiten om het zelf te gaan doen?
“O, dat is een hele interessante. Ik zou zeggen: ja, het nummer dat het waarschijnlijk voor mij heeft veranderd, was Purple Haze van Jimi Hendrix. Zodra ik dat nummer hoorde, dacht ik: ‘Wauw, luister naar dit geluid’. Hij was de eerste artiest die me echt tot de gitaar bracht. Ik herinner me dat ik een poster van hem in mijn slaapkamer had toen ik 7, 8 jaar oud was. Ik keek ernaar op, het was een foto van hem die live speelde en de gitaar, ik dacht gewoon dat hij zo anders en uniek was. Dus toen ik dat nummer hoorde en het een beetje overeenkwam met zijn imago en de muziek, dacht ik: ‘Wauw, wat is dit?! Ik moet hier meer over te weten komen en ik moet uitzoeken waar hij van heeft geleerd’ en zo kwam ik in de blues terecht.”
Wat is het nieuwste album dat je hebt gekocht en waarom deze?
“Ik weet niet zeker wat het laatste album is dat ik heb gekocht. Mijn verloofde koopt veel albums voor me, ze kocht niet zo lang geleden een Eric Clapton-album voor me, dat was echt gaaf. Ik koop waarschijnlijk niet zoveel albums als vroeger, omdat ik onderweg ben, maar ik denk dat ik wel behoorlijk veel albums download en ook luister naar wat veel mensen me vertellen. Als ik alle albums zou kopen die mensen mij aanbevelen, dan zou ik dakloos zijn, haha. Maar er zijn momenteel veel coole bands, zoals Rival Sons, Gary Clark Jr. Oh, nu ik erover nadenk, ik denk dat het album dat ik het laatst kocht ‘Screamin at the Sky’ van Black Stone Cherry was. Ik vind het een geweldig album. Aan de echte heavy rock-kant, maar er zit geweldig gitaarspel in en er zitten een aantal geweldige songstructuren in. Ik dacht dat ik mijn grenzen wat meer zou verleggen op het gebied van de rock, omdat ik ze nog niet echt had uitgeprobeerd. En ik heb veel mensen erover horen praten, dus dat was gaaf.“
Welk feit over jou zal je fans misschien verrassen?
“Ik drink geen alcohol. Sommigen van hen weten dat misschien niet. Ze zeggen altijd: ‘Kan ik na de show een biertje voor je halen?’ En ik heb zoiets van, ik wil graag een limonade, alsjeblieft, of een sinaasappelsap. Zo rock-’n-roll ben ik.”
Welk album of welk nummer is bij de eerste beluistering het meest verrassende dat je ooit hebt gehoord?
“Oh, ik speelde laatst iets voor de band. Het is een liedje van Jeff Beck. Het heet Spanish Boots, van zijn ‘Beck-Ola’ album. Het is gewoon te gek. De manier waarop het afgaat en de manier waarop het is opgenomen en de gitaar klinkt en klinkt, is als, wauw, weet je, in je gezicht slaan, een heel krachtig geluid.”
Verzamel jij platen of cd’s en zo ja, welke bands/artiesten?
“Ja, ik heb een Jimi Hendrix vinylcollectie in beperkte oplage, die mijn peetvader mij heeft gegeven. Er zit vrijwel al het vinyl en al het artwork op, ze zijn geweldig met hun boekjes, dus dat zit in mijn speciale vinylcollectie. Maar ja, ik kan niet concurreren met mijn vader. Hij heeft te veel cd’s en vinylplaten, dus die heb ik nooit hoeven kopen.”
Is er een album waar je naar op zoek bent?
“Niet op dit moment. Elke keer als fans me vertellen dat ik ergens naar moet luisteren, probeer ik dat te gaan doen.”
Wat is de vreemdste plek die je heeft geïnspireerd om een lied over te schrijven?
“Het kan gewoon gebeuren, waar je ook bent. Maar op een keer herinner ik me dat ik op het strand was en dat ik me geïnspireerd voelde om een lied te schrijven. Dus schreef ik een nummer genaamd Live It Up, ter nagedachtenis aan mijn overleden vriend, en over het hebben van goede tijden en het leven van de positieve kant zien als je je somber voelt. Om te onthouden dat je het moet leven, waarmaken en een goed leven moeten hebben. Dat kwam net op het strand bij me op. Het was bedoeld als een droevig liedje, maar toen het op het strand tot mij kwam… Ik denk dat het meer een positief liedje werd. Ik heb het jarenlang op het podium gespeeld en veel mensen vertelden me dat het hen inspireerde, wat ongelooflijk was. Dat is de reden dat ik het doe!”
Was iemand in je familie muzikant en zo ja, hoe heeft dat je geïnspireerd om de muziek in te gaan?
“Nee, dat was niet zo, maar mijn vader had een gitaar en hij kon ongeveer drie akkoorden spelen. Hij kon House of the Rising Sun spelen en ik wilde beter zijn dan hij. Omdat ik geen broers of zussen had, was ik erg competitief met mijn vader. Dus ik denk dat hij dat wist. En ik denk dat het de droom van mijn vader was om muzikant te worden. Dus ik denk dat hij me er altijd toe heeft aangezet dat te doen. Toen ik een kind was, vanaf de leeftijd van 10, 11 tot 15, 16 jaar, heb ik er altijd voor gezorgd dat ik ongeveer drie, vier uur per dag oefende. Ik herinner me dat ik elke dag oefende en heel hard studeerde. Dat heeft mij op dat vlak altijd gepusht. En jaren later ging ik spelen in de Royal Albert Hall en mocht ik op het podium spelen met Eric Burdon en House of the Rising Sun spelen, wat geweldig was.”
Wie is jouw muzikale held en wat zou je hem of haar vragen?
“Ik zou zeggen dat mijn levende muzikale held Eric Clapton is, omdat ik denk dat sommige van de nummers die hij schrijft, en de akkoorden, zo eenvoudig maar tegelijkertijd erg complex zijn en dat is het unieke aan het schrijven van de beste nummers ter wereld. En ik zou hem vragen: ‘Als er een liedje in je opkomt, pak je dan een gitaar of schrijf je het in je hoofd? Heb je dat idee daar en blijft het of moet je het nummer daar afmaken en schrijven?’ Dat zou ik hem graag willen vragen als ik hem tegenkwam.”
Voor welke (soort) film zou je graag willen schrijven en muziek maken?
“Ik denk dat het cool zou zijn om voor iets Amerikaans te schrijven, zoals College American, het zou best cool zijn. Ik kan me voorstellen dat ik muziek schrijf voor American Pie of iets dergelijks. Zou ik erg leuk en met een grote, goede lach gaan doen.”
Website: https://www.laurencejonesmusic.com/
16 november: P60, AMSTELVEEN
17 november: DE PUL – UDEN
18 november: HEYHOEF BACKSTAGE, TILBURG
19 november: POPPODIUM IDUNA, DRACHTEN
20 november: PAARD, DEN HAAG
23 november: FLUX, ZAANDAM
24 november: ROSSOVER, GENT (B)
25 november: BIBELOT, DORDRECHT