Rockcolumn: Marianne Faithfull – De Vloek van Schoonheid
De columns zijn verhalen over ‘de mens achter de ‘popster’
Tekst: Tom Wouters
Marianne Faithfull – De Vloek van Schoonheid
Als jong meisje werd ze eind zestiger jaren, samen met een paar modellen uit de modewereld, het gezicht van Swingin’ London. Een mooie blonde meid, die meer wilde zijn dan het vriendinnetje van de grote muzikanten uit die tijd. Begin 1964 werd ze als zangeres ontdekt door de toenmalige manager van The Rolling Stones, Andrew Loog Oldham. Hij zorgde ervoor dat ze de Jagger/Richards song As Tears Go By opnam. Het werd de eerste en enige grote hit voor Marianne Faithfull.
Al gauw bevond ze zich in de inner circle van de Stones en raakte bevriend met het Duitse model Anita Pallenberg, aanvankelijk de vriendin van Brian Jones, later van Keith Richards. In 1966 begon ze een relatie met Stones-zanger Mick Jagger. Het paar vormde het centrum van de hippe Swinging Sixties scene in London.
In 1967 was zij het, schaars gekleed in een bontjas, die de deur opendeed toen de politie Keith Richards’ huis doorzocht op drugs, die ze vervolgens ook in niet onaanzienlijke mate vonden. 27 Jaar later stelde ze dat die huisdoorzoeking en de publiciteit die dat teweeg bracht haar persoonlijke leven verwoestte: “It destroyed me. To be a male addict and to act like that is always enhancing and glamorising. But a woman in that situation becomes a slut and a bad mother.”
Omdat ze meer wilde zijn dan een randfiguur in de periferie van The Rolling Stones en als zangeres en actrice haar ambities had, besloot ze in 1970 haar relatie met Jagger te beëindigen. Maar de wilde jaren in de inner circle van de Stones hadden hun sporen nagelaten. Ze was zwaar verslaafd aan drank én drugs. Het leven van Marianne Faithfull, dochter van Britse geheim agent en professor in Italiaanse literatuur en van een ballerina van Oostenrijks/Hongaarse adellijke afstamming, geraakte in een neerwaartse spiraal. Ze leefde jarenlang als dakloze heroïneverslaafde op straat in Londen.
Het was in die tijd dat haar voorheen melodieuze, hoge zangstem als gevolg van chronische keelontstekingen en haar heroïneverslaving veranderde in een raspende, gebarsten, lage stem, die door critici als “whisky soaked” werd omschreven.
Na een lange afwezigheid maakte Marianne Faithfull in 1979 een comeback met het album ‘Broken English’. Het album werd een artistiek en commercieel succes en bracht haar muzikale carrière back on track. In 1981 volgde de follow-up ‘Dangerous Acquaintances’. Faithfull vertrok daarna naar New York, maar ondanks haar comeback bleef ze tot in het midden van de tachtiger jaren vechten tegen haar heroïneverslaving.
In 1987 vond Marianne Faithfull zichzelf opnieuw uit, deze keer als jazz- en blueszangeres op het album ‘Strange Weather’, dat werd geproduceerd door Hal Wilner, een man die bekend stond als producer van cabaretshows waar het werk van Kurt Weil en Bertold Brecht werd geïnterpreteerd.
Het album sloeg in als een bom, kreeg alom geweldige kritieken en vestigde haar naam als zangeres van een klassiek jazz, blues en cabaretrepertoire. En om de cirkel rond te maken nam ze voor ‘Strange Weather’ een nieuwe versie op van As Tears Go By, de hit die haar gevoelsmatig eeuwen geleden beroemd maakte.
In een interview zei ze daarover: “I always childishly thought that my problems started with that damn song. But I came to terms with it, as well as I came to terms with my past. Forty is the age to sing that song, not seventeen.”
Daarmee was de cirkel rond.