Rockcolumn: Alvin Lee – 10 Minutes To Fame
De columns zijn verhalen over ‘de mens achter de ‘popster’
Tekst: Tom Wouters
Alvin Lee – 10 Minutes To Fame
Hij was al een paar jaar actief in het Verenigd Koninkrijk en Europa met zijn band Ten Years After. Eind jaren 60 behoorde Ten Years After, samen met bands als Wishbone Ash en Family, tot een nieuwe veelbelovende lichting rockbands in Groot-Brittannië. In tegenstelling tot die andere twee bands werd Ten Years After ook in de Verenigde Staten populair. In de zomer van 1969 speelde de band op het Newport Jazz Festival en het Seattle Pop Festival. En op 17 augustus van dat jaar werd Alvin Lee in 10 minuten wereldberoemd als ‘the fastest guitarist in the West’.
De in adrenaline gedrenkte high speed performance van I’m Going Home was een van de hoogtepunten van het legendarische Woodstock Festival en ging een jaar later de wereld over in de door Michael Wadleigh geregisserde documentaire film Woodstock, 3 days of peace & music. Zo catapulteerde zijn ‘lightning-fast’ gitaarspel Alvin Lee tot sterrenstatus.
Aanvankelijk genoten Alvin Lee en zijn bandleden met volle teugen van het stardom image, dat ze tot een veelgevraagde festival act maakte. In 1970 speelden ze op het Strawberry Fields Festival in Toronto en het Isle Of Wight Festival in Groot-Brittannië.
Maar al snel begon het stardom image aan Alvin Lee te knagen. Het publiek wilde eigenlijk alleen nog maar de speeded up gitaarsound horen van I’m Going Home en was helemaal niet geïnteresseerd in de melodieuze blues rock gitarist die hij was. Alvin Lee begon de 10 minuten, die hem wereldberoemd maakten, langzaamaan te vervloeken en klaagde openlijk over het feit dat hij de onbevangenheid en toewijding van het vroegere publiek miste, wat zijn populariteit niet ten goede kwam.
In 1974 gaf Alvin Lee, ingehaald door zijn image, er de brui aan en doekte Ten Years After
gedesillusioneerd op. Hij ging alleen verder en speelde tot aan zijn dood in 2013 de blues in relatieve anonimiteit.
Website: http://www.alvinlee.com/