Review: Nic Clark – Everybody’s Buddy
Nic Clark – Everybody’s Buddy
Format: CD / Label: Little Village Foundation
Release: 2023
Tekst: Fons Delemarre
Soms hoor je een nieuw album en heb je meteen het ‘Yes!’-gevoel. Dat gevoel bekroop me ook bij het beluisteren van ‘Everybody’s Buddy’ van Nic Clark. Op het album maakt Clark fijne zomerblues: catchy, lekker lichtvoetige, semi-akoestische blues, met een subtiele drive. Informatie over Clark en zijn muziek noopte me dit beeld enigszins bij te stellen.
Zo jong als Clark is, heeft hij al heel wat narigheid (de voedingsbodem van blues) meegemaakt. Als kind al had hij een zeer fors overgewicht, wat weliswaar veel voorkomt in de VS, maar toch bijna altijd problematisch is. Ook andere narigheid werd hem niet bespaard: schoolproblemen, stuklopende relaties, auto-ongelukken, paniekaanvallen, geldproblemen. Voldoende inspiratiemateriaal, dus, voor zwaarmoedige blues.
Zo gaat It’ll Be Alright over het overlijden van zijn grootmoeder, Try To Understand over twee totall loss gereden auto’s , Good Advice kreeg hij van de dezelfde oma, toen hij in de penarie van liefdesverdriet zat en Anxiety Blues krijg je vanzelf als je je hoofd opblaast met een overdosis sterke koffie voor het slapen gaan.
Opvallend is dat al die blues narigheid niet leidt tot sombere of verdrietige muziek. Verre van dat. Openingsnummer Laughing In The Rain zet meteen de toon van het album met een Jimmy Reed-riedeltje op de mondharmonica en een lekker drumshuffeltje. Lichtvoetig, verraderlijk simpel, maar wél doeltreffend. Het geluid is heerlijk transparant en het overheersende gevoel is ‘less is more’, zeker als het over de drums gaat. Dan is het dus niet zo verwonderlijk dat Ray Bonneville een van Clark’s inspiratiebronnen is. Bonneville is ook zo’n ster in het maken van bedrieglijk simpele, soepel-stuwende, akoestische blues. Zo klinken Clark’s It’ll Be Alright, Hurricane, Everybody’s Buddy en Anxiety Blues ook. Het eerder genoemde Good Advice krijgt een swampy groove mee en zou ook prima een nummer van Fogerty kunnen zijn.
Al met al blijft ‘Everybody’s Buddy’ een heerlijk bluesalbumpje, met fijne, kleine muziek, waar je goede zin van krijgt. Gitarist/bassist Charlie Hunter en George Sluppick (drums) leveren een essentiële bijdrage aan het ‘klein houden’ van de muziek. Luister maar eens naar Anxiety Blues. Gelukkig heeft Nic veel vrienden, zingt hij in titelnummer Everybody’s Buddy: “All my friends, I just can’t wait to see them again, all my friends”.
Ondanks de sores en de blues die Clark vertolkt ademt het album zeker niet alleen maar narigheid en verdriet. Soms, bijvoorbeeld in Try To Understand, doet zijn stem zelfs een beetje denken aan Jack Johnson. Bepaald niet het prototype van een blueszanger…
Conclusie: Nic Clark heeft een interessant en lekker beluisterbaar blues-zomeralbum gemaakt.
Tracks:
01. Laughing At The Rain
02. I’ll Be Alright
03. Try To Understand
04. Good Advice
05. Hurricane
06. She’s A Fighter
07. Don’t Count On Yourself
08. Anxiety Blues
09. How I Met The Blues
10. Flying Blind
11. Everybody’s Buddy
12. Breathe Slow