Review: Matteo Mancuso – The Journey
Matteo Mancuso – The Journey
Format: CD – Vinyl LP – Digital / Label: Mascot Label Group – The Players Club
Release: 2023
Tekst: Fons Delemarre
Regelmatig staan er voor mij onbekende muzikanten op het overzicht dat Harry Radstake, de Grote Man van Bluestown Music, rondstuurt naar ‘zijn’ schrijvers. Om verwijten als ‘Onbekend Maakt Onbemind’ en ‘Wat de boer niet kent….’ te voorkomen, beluister ik veel mij onbekende muziek. Vaak valt onbekend werk af, omdat blues -onterechte- de naam heeft eenvoudig te spelen, simpel van invulling en weinig inspirerend te zijn. Is allemaal niet waar, maar het blijkt wél behoorlijk moeilijk te zijn bevlogen, originele en interessante blues neer te zetten. Maar dit terzijde…
Op de lijst met albums die voor bespreking worden aangeboden komen dus ook -tot dat moment- totaal onbekende namen voor. Neem nou Matteo Mancuso. Ongetwijfeld een Italiaan (klopt), maar verder: WTF is Mateo Mancuso? Nou, beste bezoekers van deze website, dat is een ge-wel-di-ge gitarist! Dat hij jong is (26 jaar) is hooguit opzienbarend, maar verder niet wezenlijk van belang. Interessant wordt het als je hoort dat gitaristen als Dweezil Zappa, Joe Bonamassa, Steve Vai en Al Di Meola de loftrompet over hem steken. Terecht, zo blijkt bij beluistering van Mancuso’s debuutalbum ‘The Journey’.
Vooraf
Ik ben persoonlijk geen liefhebber van ongebreidelde snarenfietserij en krachtpatser-gitaargeweld. Dat is een kwestie van persoonlijke smaak, want -hoe (technisch) knap er gespeeld wordt- het kan mij vaak niet boeien.
Matteo Mancuso
Waarom is dat dan bij Matteo Mancuso anders? Omdat, denk ik, technisch superieur en virtuoos gitaarspel bij hem geen doel, maar een middel is. Het is voor hem het uitgelezen middel om een muzikale reis te laten klinken. Die reis gaat naar muzikale contreien waar jazz, blues, fusion en jazzrock ooit ontkiemd zijn. Evenals klassieke gitaar en flamenco, trouwens.
Met een hoofdrol voor de jazzrock, zoals die tweede helft zeventiger jaren door Chick Corea en Al Di Meola met Return To Forever tot perfectie werd gebracht. Het album ‘Romantic Warrior’ is er het voorbeeld van. De overeenkomsten tussen dit album en het debuut van Matteo Mancuso zijn legio. En toch maken Mancuso en zijn muzikanten hun eigen muziek, creëren ze een eigen muzikale stijl. Met inderdaad verwijzingen naar het idioom van de keyboards van Chick Corea, de gitaar van Al Di Meola, de bas van Stanley Clarke en het drumwerk van Lenny White.
De eerste 30 seconden van openingsnummer Silkroad laten heel iets anders horen. Je hoort dikke hardrock-akkoorden in de beste stijl van Deep Purple. Maar voor je het weet vliegen de arpeggio’s (*) in het rond. Het blijkt dat Mancuso zonder plectrum speelt en deze gitaartechniek tot in perfectie beheerst. Hij speelt zeer creatief, zowel wat betreft akkoorden als wat betreft de fingerpicking met zijn rechterhand, waar hij eigen, ogenschijnlijk flamenco-georiënteerde manier van spelen hanteert.
Opvallend is verder de klank van zijn gitaar/gitaren, vaak van fabrikant Yamaha. Zijn toon is zuiver en warm, mooi in balans en nergens overstuurd, ook niet als hij ‘ruig’ speelt. Voor de duidelijkheid: er is behoorlijk wat ruimte voor het akoestische gitaarspel van Mancuso.
Akoestische tracks: Open Field en Time To Leave; ook deels op andere tracks. Ook akoestisch klinkt Mancuso als het zeer veelbelovende en ambitieuze neefje van Al Di Meola…
Wat betreft zijn composities: in ieder nummer gebruikt hij vele verschillende stijlen (hard-zacht, snel-langzaam, klassiek-jazz, blues-rock), in duizelingwekkende snelheid aan elkaar geklonken tot organische eenheden. Kortom: er is heel veel te ontdekken en te genieten bij deze jonge Italiaanse gitarist uit het Siciliaanse Palermo.
Luister, huiver en geniet!
Zijn debuutalbum met negen eigen nummers werd opgenomen in Fico d’India Studios Casteldaccia, Sicilië, door zijn vader, Vincenzo Mancuso – (ook) een begenadigd speler, die op de plaat meespeelt en meeschreef aan twee nummers: Polifemo en Blues For John. John Scofield, om precies te zijn.
Tracks:
01. Silkroad
02. Polifemo
03. Falcon Flight
04. Open Fields
05. Drop D
06. Blues For John
07. Time To Leave
08. Samba Party
09. The Journey
Bezetting:
Matteo Mancuso: Guitars
Stefano India: Bass
Giuseppe Bruno: Drums
Riccardo Oliva: Bass on “Falcon Flight” and “Samba Party”
Gianluca Pellerito: Drums on “Falcon Flight” and “Samba Party”
Giuseppe Vasapolli: Piano on “Polifemo” and Organ on “Blues For John”
Vincenzo Mancuso: Acoustic guitar on “The Journey”
Website: https://www.matteomancuso.net/
*Arpeggio: gitaartechniek waarbij de noten van een akkoord niet in één aanslag gespeeld worden, maar als opeenvolgende losse noten. Soms met de vingers van de rechterhand, die recht boven de hals over de snaren ‘lopen’. Als het ware als een spin, maar dan niet met acht poten…