Review: Kurt Vile – Back To Moon Beach
Kurt Vile – Back To Moon Beach
Format: CD – Vinyl LP – Digital / Label: Verve Forecast Records
Release: 2023
Tekst: Ella-Milou Quist
De in Philadelphia geboren Amerikaanse singer-songwriter, gitarist, toetsenist en producer Kurt Vile draait alweer heel wat jaren mee in de muziekwereld. Hij is het meest bekend als gitarist van The War On Drugs, maar timmert, sinds hij in 2008 de band verliet, solo ook behoorlijk aan de weg. Hij heeft alweer acht studioalbums en zeven EP’s op zijn naam staan, waarvan ‘Back To Moon Beach’ zijn laatste is. Al kun je dit niet echt een EP noemen omdat het maar liefst bestaat uit negen nummers en welgeteld tweeënvijftig minuten duurt. Toch heeft het de ondertitel: ‘An EP by no one’s definition but Kurt Vile’s’ meegekregen. Dat definieert ook precies hoe en wie hij is: een eigenzinnige muzikant met een geheel eigen levens- en denkwijze en stijl. Hij is geen mainstream jongen die muziek maakt om er echt rijk van te worden, hij volgt gewoon simpelweg zijn hart. Echter omarmen steeds meer mensen zijn nonchalante, no-nonsens liedjes met zijn fijne mix van alt-rock, indie-folk, Americana en psychedelische rock.
De meeste opnames voor de plaat zijn gemaakt in 2019 in de Panoramic House Studio in Marin County, Californië en markeerden de allerlaatste bijdrage van multi-instrumentalist Rob Laakso, uit Vile’s backing band The Violators, die begin 2023 overleed aan kanker.
De EP bevat zes nieuwe nummers, een heropname van Cool Water, afkomstig van het album ‘Watch My Moves’ uit 2022 en twee covers: Must Be Santa van Bob Dylan en Passenger Side van Wilco.
Het beste nummer van ‘Back To Moon Beach’ is tevens ook de opener van de plaat: Another Good Year For The Roses. Het is de opgewekte en catchy pianomelodie die het ‘m doet en vervolgens steun krijgt van een warm gitaardeuntje, lichte distortion gitaar en psychedelische synths. Kurt’s luie manier van zingen en flinke twang passen daar voortreffelijk bij en maken het helemaal af.
Touched Somethin’ (Caught A Virus) heeft een plezierige gitaarmelodie, relaxte percussie, zwoele lapsteel klanken en vooral een heel sterk achtergrondkoortje. Een heerlijk nummer om bij weg te dromen. Back To Moon Beach is ook een laidback liedje waarbij je je totaal niet hoeft te bekommeren om wat dan ook. Like A Wounded Bird Trying To Fly is er weer eentje van het kaliber Another Good Year For The Roses: het is een pakkend up-tempo liedje met schitterende gitaarakkoorden en een fijne drumbeat.
Blues Come For Some is daarentegen een melancholisch piano gedreven nummer waarmee Vile’s lijzige stemgeluid goed samengaat. Daarna volgt er weer een fantastische oorwurm: Tom Petty’s Gone (But Tell Him I Asked For Him). Daarmee hebben we ook meteen de drie beste liedjes gehad (samen met Another Good Year For The Roses en Like A Wounded Bird). In dit geval zijn dat alle drie fleurige, vrolijke up-tempo songs waarbij alles uit de kast wordt getrokken; van uitgebreide instrumentatie en wereldse klanken tot sonische soundscapes en de catchy achtergrondkoortjes. Ook de productie van dit trio lijkt beter dan de rest van de nummers op de EP. Het klinkt opener, weldoordacht en alles klopt als een bus. Als hij deze drie nou op een nieuwe plaat zou zetten en nog meer van dit soort songs eraan toe zou voegen, dan zou hij echt geramd zitten.
Must Be Santa is vooral een grappig liedje en het is leuk om zijn dochters Delphine en Awilda mee te horen zingen, maar het zijn die vijf minuten echt niet waard. Het was leuker geweest als het nummer hooguit twee minuten had geduurd, maar het had evengoed ook gewoon helemaal geschrapt kunnen worden. De Wilco cover Passenger Side is eerlijk gezegd ook overbodig, want Vile kan simpelweg niet tippen aan de uitvoering van die band, maar het is wel een leuk eerbetoon omdat hij er wel zijn eigen(zinnige) draai aan heeft gegeven. Afsluiter Cool Water verschilt niet veel met de versie zoals te vinden is op ‘Watch My Moves’ en voegt dus niet per se iets toe. Het had eveneens achterwege gelaten kunnen worden, dat zou de lengte van de EP wel ten goede komen want dan heb je nog maar zes liedjes in plaats van negen. Overigens is het wel zo dat deze single mix van het nummer veel opener en helderder is dan op ‘Watch My Moves’ en daarmee stiekem toch wel beter is.
‘Back To Moon Beach’ is een welkome afwisseling, of zeg gerust afleiding, in een tijd van zorgen. Het heeft niet per se en nieuw geluid, maar klinkt juist heerlijk vertrouwd en warm. Het is als een kabbelend beekje waarbij je je nergens druk om hoeft te maken. Je hoeft slechts te zitten en te luisteren en je te laten meevoeren door de muziek. Het werkt hypnotiserend en kalmerend.
En dat is precies Kurt’s grootste kracht: die nonchalante, gemoedelijke en bijna luie stijl en houding. Zijn songs lijken zeurderig, alsof hij ze met tegenzin heeft geschreven, ingespeeld en ingezongen, maar niets is minder waar; het is gewoon een heel relaxte gozer die je de pis niet lauw maakt en die de lol en schoonheid van het leven nog (in)ziet. De no-nonsens aanpak van het album met dat typerende gezapige, laidback geluid en Vile’s eigengereidheid, maken hem juist tot een geliefde artiest.
‘Back To Moon Beach’ is een mooie opmars naar een nieuw album. Een album waarop de hoogtepunten van deze EP, Another Good Year For The Roses, Like A Wounded Bird Trying To Fly en Tom Petty’s Gone (But Tell Him I Asked For Him) hopelijk ook een plekje krijgen, want dat verdienen ze.
Tracks:
01. Another Good Year For The Roses
02. Touched Somethin’ (Caught A Virus)
03. Back To Moon Beach
04. Like A Wounded Bird Trying To Fly
05. Blues Come For Some
06. Tom Petty’s Gone (But Tell Him I Asked For Him)
07. Must Be Santa
08. Passenger Side
09. Cool Water
Website: https://www.kurtvile.com/