Recensie: Jimbo Mathus & Andrew Bird – These 13
Jimbo Mathus & Andrew Bird – These 13
Format: CD – Vinyl – Digital / Label: Thirty Tigers
Release: 2021
Tekst: Fons Delemarre
Het is wonderlijk dat het zo moeilijk is een muzikaal volledig gestript album, zo goed tot je te laten doordringen. Je hoort twee mannen zingen, de een speelt gitaar en mandoline, de ander speelt viool en kunstfluit een deuntje, als ware hij een heuse theremin.
Hun dertien liedjes zijn live opgenomen, rond één (1) vintage RCA 44 
microfoon.That’s all.
Het klinkt zó ouderwets, dat het gehoor er in 2021 niet meer echt aan gewend is. Het geluid lijkt wel een beetje op de field recordings van Alan Lomax.
De songs die Jimbo Mathus en Andrew Bird op ‘These 13’ laten horen -allemaal eigen composities- ademen de sfeer van traditionele folk, country-blues en Americana, lang voor dat genre zijn fluïde vorm kreeg. Andere omschrijving zou kunnen zijn: outtakes, uitprobeersels, schetsen van nummers die nooit op de albums van de Flying Burrito Brothers terecht zijn gekomen.
Beat Still My Heart is daar een duidelijk voorbeeld van, ook al omdat de mix en de productie het geluid toegankelijker hebben gemaakt. Viool niet te dominant in het geluidsbeeld, beetje galm. Moderner, dus, en nauwelijks hoorbaar ‘live’. Dat geldt ook voor Red Velvet Rope. Andere nummers (High John, Stonewall, Jack O Diamonds) klinken traditioneler. Meer ‘dowm-to-earth’ zou ook een kwalificatie kunnen zijn.
Opener Poor Lost Souls bevat mooie, tikje klagelijke tweestemmige zang, maar de viool is hier wél te prominent aanwezig in het geluidsbeeld. Dat geldt ook voor Encircle My Love, Stonewall en High John. In Sweet Oblivion, en Bell Witch is de mix evenwichtiger. Bright Sunny Southland is een gebbetje van één minuutje op kerkharmonium.
De nummers die gezongen worden door Jimbo Mathus klinken door zijn lage stem ‘voller’ dan de nummers die Andrew Bird voor zijn rekening neemt met zijn beetje geknepen stem. Het maakt de mannen niks uit, zoveel is zeker, want ze zingen en spelen op en met elkaars gevoel. Je hoort ze live soms zoeken naar connectie en harmonie, iets dat de authenticiteit en het speelplezier hoorbaar versterkt.
Topstuk van ‘These 13’ is Three White Horse, een sfeervolle en ontroerende begrafenisballade.
Thiry Tigers, het label dat ‘These 13’uitbrengt, zegt er het volgende over. “The piece, which features a funereal violin performance from Bird and Mathus’ touching vocals and understated acoustic guitar accompaniment, will rattle you – it’s that affecting. (When Mathus wails “You will need somebody when you come to die,” with Bird in tow, it will send shivers down your spine.) The last three minutes, which is given over entirely to Bird’s weeping violin, is frighteningly pitch-perfect and the best display of a kind of forlorn melancholy. ….(‘These 13’) is a record that excels at wearing its heart on its sleeve to such a degree that it feels like it was cut to a 78 in some long-distant era. Contemporary underground music rarely sounds this raw or this passionately performed.”
‘These 13’ is een wonderlijk album, een beetje out of time in deze geluidstechnische gezien moderne hightech tijden. Puur is het zeker. Beluister het een aantal malen goed en beoordeel dan pas de aantrekkelijkheid van het project. De liedjes verdienen die aandacht en het geluid went. Langzaam, maar zeker.
Tracks:
01. Poor Lost Souls
02. Sweet Oblivion
03. Encircle My Love
04. Beat Still My Heart
05. Red Velvet Rope
06. High John
07. Stonewall (1863)
08. Bright Sunny South
09. Bell Witch
10. Dig Up the Hatchet
11. Jack O’ Diamonds
12. Burn the Honky Tonk
13. Three White Horses and a Golden Chain
Website: Jimbo Mathus